جی۵ لاین:هرگز آن روزی که مادرم مجبورم کردبه جشن تولد دوستم بروم را فراموش نمی کنم. من در کلاس سوم خانم بلاک در تگزاس بودم و آن روز دعوت نامه ی فقیرانه ای را که با دست نوشته شده بود، به خانه بردم و گفتم: من به این جشن تولد نمی روم. او تازه به مدرسه ما آمده است. اسمش روت است. برنیس و پت هم نمی روند. او تمام بچه های کلاس را دعوت کرده است! مادرم دعوت نامه را نگاه کرد و سخت اندوهگین شد. بعد گفت: تو باید بروی. من همین فردا یک هدیه برای دوستت می خرم. باورم نشد. مادرم هیچ وقت مرا مجبور نمی کرد به مهمانی بروم و من ترجیح می دادم بمیرم، اما به آن مهمانی نروم. اما بی تابی من بی فایده بود. روز شنبه مادرم مرا از خواب بیدار کرد و وادارم کرد آیینه صورتی مروارید نشانی را که خریده بود ، کادو کنم و راه بیفتم. بعد مرا با ماشین سفیدش به خانه روت برد و آنجا پیاده ام کرد. از پله های قدیمی خانه که بالا می رفتم ، دلم گرفت. خوشبختانه وضع خانه به بدی پله هایش نبود. دست کم روی مبل های کهنه شان ملافه های سفید انداخته بودند. بزرگ ترین کیکی که در عمرم دیده بودم، روی میز قرار داشت و روی آن نه شمع گذاشته بودند. سی و شش لیوان یک بار مصرف پر از شربت کنار میز قرار داشت. روی تک تک آنها اسم بچه های کلاس نوشته شده بود.با خود گفتم خدا رو شکر که دست کم وقتی بچه ها می آیند، اوضاع خیلی بد نیست.از روت پرسیدم: مادرت کجاست؟ به کف اتاق نگریست و گفت: بیمار است. پرسیدم: پدرت کجاست؟ گفت: رفته. جز صدای سرفه های خشکی که از اتاق بغلی می آمد، هیچ صدایی آنجا را نمی شکست. ناگهان از فکری که در ذهنم نقش بسته بود، وحشت کردم: هیچ کس به مهمانی روت نمی آید. من چطور می توانستم از آنجا بیرون بروم؟ اندوهگین و ناراحت بودم که صدای هق هق گریه ای را شنیدم. سرم را بلند کردم و دیدم روت گریه می کند. دل کودکانه ام از حس همدردی نسبت به روت و خشم نسبت به سی و پنج نفر دیگر کلاس لبریز شد و در دل فریاد زدم: کی به آنها احتیاج دارد؟ دو نفری با هم بهترین جشن تولد را برگزار کردیم. کبریت را پیدا نکریدم. برای آنکه مادر روت را اذیت نکنیم، وانمود کردیم که شمع ها روشن هستند. روت در دل آرزویی کرد و شمع ها را مثلا فوت کرد! خیلی زود ظهر شد و مادرم دنبالم آمد. من که دائم از روت تشکر می کردم، سوار ماشین شدم و راه افتادیم. من با خوشحالی گفتم: مامان نمی دانی چه بازیهایی کردیم. روت بیشتر بازی ها را برد، اما چون خوب نیست که مهمان برنده نشود، جایزه ها را با هم تقسیم کردیم. روت آینه ای که شما خریدی را خیلی دوست داشت. نمی دانم چطور تا فردا صبر کنم. باید به همه بگویم که چه مهمانی خوبی را از دست داده اند! مادرم ماشین را متوقف کرد و مرا محکم در آغوش گرفت. با چشمانی پر از اشک گفت: من به تو افتخار می کنم. آن روز بود فهمیدم حتی حضور یک نفر هم تاثیر دارد. من بر جشن تولد نه سالگی روت تاثیر گذاشتم و مادرم بر زندگی من اثر گذاشت.
برگرفته از کتاب :به خودت بگو / نویسنده: نسرین عفتی باران
منبع تصویر:fun
هر پنجشنبه، یکی از خاطرات ارسالی توسط بازدیدکنندگان منتشر خواهد شد، برای مطالعه سایر خاطره ها به صفحه “لیست خاطره های مثبت” و جهت ارسال خاطره خود به صفحه “ارسال خاطره” مراجعه فرمایید
دریافت افزونه
تنها چیزی که زیادش خوبه دوسته اما رفیق از دوست بهتره چون باهات میخنده وگریه میکنه واین روزها همه با توجه به نافعی که براشون داری باهات دوست می شن رفیق خوب ویک رنگ از طلا هم باارزش تره
حسِ خوشایندِ ” داشتن یک دوست خوب ” بیش از چیزیه که بشه توصیفش کرد؛
این حس خوب رو براهمتون آرزومندم …
مرسی سارا جان. چه ارزوی قشنگی کردی!!!
البت تعداد آدمایی که دورو بر ما هستن برمیگرده به ارتباط های ما که با هرکسی که روبرو میشیم چه برخوردی داشته باشیم ؟هیچ وقت نمیشه همه رو راضی کرد ولی میشه اکثر قریب به اتفاق کسایی که باهاشون ارتباط داریم رو راضی کرد.وبا احترام به نظر خانم یا آقای شهزاد آدم بودن ما مهمه نه کسایی که دورو برمون هستن
صد البته. صد در صد خود ادم روی روابطش تاثیر داره. اما ادما گاه ادم هستند و تنهان مثل همین داستان. وقتی داستان رو خوندم خیلی دلم سوخت. دوست داشتم نظری که میدم درد دلی باشه با این کودک که چطور غم تنهاییش رو براش توجیه کنم. هیچ جور نتونستم توجیه کنم جز اینکه بگم دوستات ادم نبودن. شما اگه میتونید جور دیگری رفتارهای دوستاشو توجیه کنید حتما توجیه کنید. تا دل ادمای امثال این کودک با توجیه شما اروم بشه.