نور امید

جی۵ لاین:چند سال پیش، سازمان آموزش و پرورش شهری کوچک، خانم معلمی را استخدام کرد تا به ملاقات دانش آموزانی برود که در بیمارستان های شهر بستری و تحت درمان بودند. وظیفه ی این معلم، کمک درسی به این نوع داش آموزان بود تا در صورت بازگشت به مدرسه، از درس خود عقب نمانند. روزی طی یک تماس تلفنی، از خانم معلم خواسته شد تا به ملاقات دانش اموز بیماری برود که تحت شرایط ویژه ای در بیمارستان بستری بود. خانم معلم از شرایط خاص این بیمار هیچ اطلاعی نداشت و تا دم در اتاق بیمار هم نمی دانست که او در بخش سوختگی بستری است. قبل از ورود به اتاق از او خواستند که تحت هیچ شرایطی، بیمار و یا تخت او را لمس نکنند. تنها کاری که معلم مجاز به انجامش بود، این بود که کنار بیمار بایستد و از پشت ماسکی که باید به صورتش بزند و با او صحبت کند. سر انجام خانم معلم پس از اتمام تمامی مراحل استریل شدن و پوشیدن لباس مخصوص، نفسی عمیق می کشد و وارد اتاق آن پسر بیمارمی شود… از دیدن سوختگی وحشتناک پسرک بینوا، دست و پای خود را گم می کند و مردد می ماند که چه باید بکند و بگوید… سر انجام با لکنت زبان می گوید:” من معلم آموزشی در شرایط ویزه هستم. معلم شما مرا فرستاده تا به درس هایتان برسم…” صبح روز بعد، هنگامی که خانم معلم دوباره به بیمارستان مراجعه کرد، یکی از پرستاران بخش سوختگی از او پرسید:” با این بچه چه کردید!؟ ما نگران حال او بودیم، اما از دیروز بعد از رفتن شما حال او کلا عوض شده است! او به معالجات پاسخ می دهد! به نظر می رسد که تصمیم گرفته زنده بماند.” بعد ها، آن پسرک بیمار که بهبودی خود را به دست آورده بود، توضیح می دهد:” امید به زنده ماندن را از دست داده بودم و احساس می کردم که به زودی خواهم مرد، اما با دیدن معلم آموزشی، نوری از امید در قلب و روحم پدیدار شد… چرا که مطمئن بودم آنها هرگز یک معلم آموزشی را برای عقب نماندن درسی، به بالین یک دانش اموز بیمار در حال مرگ نمی فرستند. مگر نه؟”