لاک پشت

جی۵ لاین:پشتش سنگین بود و جاده های  دنیا طولانی ، می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد یافت. آهسته آهسته می خزید. دشوار و کند. و دورها همیشه دور بود. لاک پشت تقدیرش را دوست نمیداشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید. پرنده ای در آسمان پر زد، سبک، و لاک پشت رو به خدا کرد و گفت:” این عدل نیست . کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی. من هیچ گاه نمی رسم. هیچ گاه…” و در لاک سنگی خود خزید به نیت نا امیدی. خدا لاک پشت را از روی زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد، کره ای کوچک بود و گفت:” نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد. چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی و هر بار که می روی، رسیده ای و باور کن آنچه بر دوش توست تنها لاکی سنگی نیست، تو پاره ای از هستی را بر دوش می کشی، پاره ای از مرا.” خدا لاک پشت را بر زمین گذاشت. دیگر نه بارش چندان سنگین بود ، و نه راهها چندان دور. لاک پشت به راه افتاد و گفت:” رفتن.” حتی اگر اندکی و پاره ای از ” او ” را بر دوش کشید.