آنچه زمان با خود برد.

جی۵ لاین:مرد جوان،وقتی که پسر بچه ای بود قصه های زیادی درباره ی “جویبار فراموشی” شنیده بود و حالا که زن و دو فرزندش را در زلزله از دست داده بود، بار دیگر به یاد جویبار فراموشی افتاده بود.مرد جوان با خودش می گفت:” هر طور شده باید جویبار فراموشی را پیدا کنم تا غم هایم را از یاد ببرم.” مرد جوان برای پیدا کردن جویبار فراموشی سفرش را شروع کرد. از شهر ها و روستاهای زیادی گذشت. جاده های سنگلاخ را زیر پا گذاشت و از هر کسی که سر راه می دید سراغ جویبار فراموشی را می گرفت.اما همه ی جواب ها شبیه هم بود:” جویبار فراموشی قصه است.دنبالش نگرد.” اما مرد جوان مطمئن بود که جویبار فراموشی وجود دارد و او فقط باید پیدایش کند!در ادامه ی سفر، مرد جوان به پیرمردی رسید که خنده ای دائمی روی لبانش بود. پیرمرد به او گفت:” آیا گوش شنوا برای شنیدن حرف های من داری؟ سال ها پیش پدر و مادرم در زلزله کشته شدند. چندی پیش دو پسرم در جنگ کشته و سومی هم ناپدید شد. خودم هم به جرم پناه دادن به دشمن به این نقطه درو افتاده تبعید شده ام اما می بینی که هنوز می خندم. نه اینکه فکر کنی سنگدلم. نه من در جویبار فراموشی شنا کرده ام.” مرد جوان با خوشحالی پرسید:” جویبار فراموشی کجاست؟دو سال است که دنبالش می گردم!” پیرمرد خندید.گفت:” دنبال جویبار فراموشی بوده ای؟ چه کار بی فایده ای.ما دائما در جویبار فراموشی شنا می کنیم. همین الان من و تو در جویبار فراموشی شناور هستیم.این طور مثل ابله ها به من نگاه نکن.جویبار فراموشی همان زمان است که با گذر خود غم ها را می شوید و می برد!” مرد جوان ساکت ماند و با ناباوری فکر کرد دو سال از مرگ زن و فرزندانش می گذرد.آیا او به اندازه ی روزهای اول داغدار بود؟