امیدوار بودم خانم پارمر صندلی خالی کنار من را نبیند

جی5 لاین: جان ایوانز یک روز صبح وارد زندگی من شد. لباسی گل و گشاد و ظاهری ژولیده داشت. والدین او از آن دسته کارگران سیاه پوستی بودند که درآمدشان بسیار اندک بود و فقط می توانست کفاف خوراکِ بخور و نمیر خودشان را بدهد. می توانم بگویم آنها جزء فقیرترین مردم شهر بودند.

آن روز صبح وقتی جان وارد کلاس ما شد، کنار میز معلم ایستاد تا خانم پارمر نام او را روی تخته بنویسد. بقیه بچه ها که ریخت و قیافه او را دیده بودند شروع کردند به پچ پچ کردن و پوزخند زدن، حتی یکی از دخترها با کنایه و صدای بلند گفت:”لطفا یکی پنجره رو باز کنه، بوهای بدی داره میاد!” با این حال جان فقط لبخند می زد و به بچه ها می نگریست اما هیچکدام از آنها جواب لبخند او را نمی دادند. پچ پچ بچه ها زمانی که خانم پارمر رویش را به ما برگرداند به اتمام رسید. او دستش را روی شانه جان گذاشت و گفت:”بچه ها این آقا ، جان ایوانز است.”

امیدوار بودم خانم پارمر صندلی خالی کنار من را نبیند ولی در کمال بدشانسی او صندلی را دید و به جان نشان داد. جان هنگام نشستن بر روی صندلی نگاهی به من انداخت و سلام کرد. من جواب سلام او را در حالی که روی خود را به سمت دیگری برگرداندم به آهستگی دادم. نمی خواستم فکر کند که می تواند با من دوست شود.

تمام آن هفته در خانه با مادرم در مورد جان صحبت می کردم. به او گفتم:”تقصیر خودش است که هیچ دوستی ندارد. او حتی بلد نیست اعداد را درست بشمارد!” مادرم مثل همیشه صبورانه به حرفهام گوش می داد و جز یک “اوهوم” یا “می فهمم” حرفی به زبان نمی آورد.

روزی هنگام صرف ناهار در مدرسه جان لبخندزنان با سینی غذایش به سمت من آمد: “میتونم کنار شما بنشینم؟” اطراف را نگاه کردم تا ببینم کسی متوجه ما نباشد. بعد به آهستگی گفتم:”باشه اشکالی نداره.” در حین غذا خوردن وقتی که جان داشت صحبت می کرد به این فکر کردم که نکند حرف های بچه ها در مورد او چرندی بیش نباشد؟ نکند آنها اشتباه کنند؟ جان به نظر پسر بدی نمی آمد. میتوان گفت که او فعال ترین و با ادب ترین پسری بود که می شناختم! بعد از ناهار تصمیم گرفتم که نگذارم جان بدون دوست و تنها بماند!

یک شب قبل از خواب از مادرم پرسیدم:”به نظر شما چرا بچه ها با جان اینطور رفتار می کنند؟” مادر پاسخ داد:”نمی دانم. شاید غیر از این کار دیگری بلد نیستند!” گفتم:”مادر، فردا تولدش است. می دانم که کسی چیزی برایش نخواهد آورد. حتی یک کیک. مطمئنم کسی به او تبریک هم نخواهد گفت!”

من و مادرم می دانستیم که مادر هر دانش آموز در روز تولدش برای همه کلاس کیک می برد و جشن تولد را در کلاس برگزار می کند. مادرم با این همه مشغله و مسافرت های زیادی که داشت همیشه تولد من و خواهرم را در کنارمان بوده. اما مطمئنا مادر جان در روز تولدش در حال کار کردن در مزرعه و یا باغ میوه خواهد بود. امکان نداشت که بتواند حتی به مدرسه بیاید چه برسد به اینکه کیک بپزد! مادرم در حالی که مرا می بوسید گفت: “نگران نباش همه چیز درست خواهد شد.”این اولین باری بود که فکر می کردم مادرم اشتباه می کند.

صبح روز بعد هنگام صبحانه اعلام کردم که حالم خوب نیست و نمی خواهم به مدرسه بروم. مادرم پرسید:”ببینم این ناخوش بودن تو ربطی به تولد جان ندارد؟” او که پاسخش را از سرخی صورتم گرفته بود ادامه داد:”چه حالی خواهی شد وقتی تنها دوستت در روز تولدت به مدرسه نیامده باشد؟” به خودم آمدم. روی مادرم را بوسیدم و راهی مدرسه شدم.

در مدرسه به محض دیدن جان اولین حرفی که زدم این بود:”تولدت مبارک دوست عزیزم!” لبخند خجولانه ای زد. چهره اش نشان می داد که چقدر خوشحال شده است. ساعتی از ظهر گذشته بود. داشتم به این فکر می کردم که روز تولد، آنچنان هم روز بزرگ و منحصر به فردی نیست. در حین تدریس ریاضی خانم پارمر ناگهان در کلاس باز شد و صدای آشنایی را شنیدم که داشت آهنگ تولدت مبارک را می خواند. مادرم با کیکی بزرگ و یک هدیه ربان پیچی شده وارد کلاس شد. خانم پارمر هم در خواندن آهنگ تولد مادرم را همراهی کرد. مادر کیک و هدیه را روی میز جلوی جان گذاشت و گفت:”تولدت مبارک پسرم!”

هنگامی که جان داشت کیک را سخاوتمندانه بین همکلاسی ها تقسیم می کرد به چهره مادرم با افتخار نگاه کردم. او لبخندی تحویلم داد و چشمکی زد در همان حال من تکه ای بزرگی از کیک را در دهانم قرار دادم. این شیرین ترین کیکی بود که تا آن لحظه خورده بودم.

جی۵ لاین . کام
منبع اصلی: کتاب سوپ جوجه مخصوص روح – جک کنفیلد
بازنویسی: حوریه جعفری
بازنگری و انتشار: حمید توکلی کرمانی

•  در این هنگام استاد دو لیوان از کیفش در آورد.