جی۵ لاین: سال 86 بود و من در مسابقات شطرنج دانشجویی دانشگاهمون مقام سوم را بدست آورده بودم و باید به همراه تیم 5 نفره راهی مسابقات قهرمانی استانی در مشهد می شدیم. جمعبت دانشگاه طبس بسیار کم بود و جزء 5 نفر اول شدن خیلی سخت نبود اما شرکت در مراسم استانی و رقابت با تیم های دانشگاه های پر جمعیت و پر بودجه تری مثل مشهد، نیشابور، بیرجند و.. خیلی سخت بود. در تمامی ادوار گذشته در گروه تیمی دو مقام ثابت وجود داشت. تیم مشهد همیشه اول و تیم طبس همیشه رده ی آخر را به خودشان اختصاص داده بودند. ضمن این که همیشه رتبه ی یک انفرادی نیز از آن مشهد بود و تمامی تیم ها نیز ترجیح می دادند که با تیم مشهد روبه رونشوند.مدت آماده سازی تیم ها تمام شده بود و ما در تمام این مدت با بچه ها ی تیم دانشگاهمون روی کتاب ها تاکتیک و حرکتی شطرنج متمرکز شده بودیم و بیشتر با هم کار می کردیم تا وارد مشهد شویم. در شطرنج کسی که مهره ی سفید را در اختیار دارد شروع کننده بازی است و این شروع بازی این حسن را دارد که به نوعی فرد گرداننده ی بازی می شود و مهره ی سیاه باید جواب حرکت سفید را داده تا در فرصتی مناسب بتوانند با پاسخی مناسب نبض بازی را از سفید پس بگیرد.من همیشه در بازی با مهره ی سیاه به مشکلات زیادی بر می خوردم و بازی با مهره ی سفید را ترجیح می دادم.وارد مشهد شدیم و به زیارت امام رضا(ع) رفتیم. دعایم این بود که با تیم مشهد بازی نداشته باشیم و از نفرات تیمی حریف مقابل همیشه حریف ساده تری نصیب من شود. روز قرعه کشی فرا رسید و بعد از مراسم تمامی افراد تیمی ما مایوس و دلسرد بودند چون در همان بازی اول با مشهد افتاده بودیم و من کماکان دعا می کردم حداقل مهره ی سفید و حریفی ضعیف تر نصیبم شود. روز مسابقه رسید و میز تیم ها مشخص شد و من میز 3 را انتخاب کردم به این امید که افراد قوی تر میزهای بالاتر و یا نهایتا 4 را انتخاب می کنند. اما در کمال بهت و تعجب حریف من قهرمان دو دوره ی قبلی انفرادی این مسابقات بود و من هم مهره ی سیاه نصیبم شد. بازی جلوی قویترین تیم، قویترین رقیب و مهره ی سیاه!!! چیزی جز باخت در تصورم نبود اما چندان هم مهم نبود چون ما تا به حال مقامی جز آخر شدن را تجربه نکرده بودیم و کسی هم از من انتظاری مقابل قهرمان نداشت! با این تفکر که چیزی برای از دست دادن ندارم و کسی بازخواستم نخواهد کرد با حریفم بازی را شروع کردم. او حرکت میداد و من جوابش را به خوبی می دادم.بعد از چند دقیقه استرس از من دور شد و راحت بازی میکردم تا اینکه بر سر دو راهی رسیدم :1- اداره کردن بازی به همان روال عادی .2- ریسک از دست دادن عمدی مهره ای به بهای به دست آوردن موقعیتی بهتر. و چون چیزی برای از دست دادن نداشتم گزینه ی دو را انتخاب کردم. کاری که تنها شطرنج باز های حرفه ای در آن سطح انجام می دادند.بعد از آن حرکت، قهرمان به مدت زیادی به حرکت من فکر می کرد که واقعا هدفم از این حرکت چیست؟!! به گمانم هیچ وقت انتظار این حرکت را از فردی از تیم ضعیفتر نداشت.او مهره مرا زد و من در سه حرکت بعد موقعیت اداره ی بازی را از او گرفتم و اوتنها مجبور به پاسخ دادن بود. در شطرنج قانونی هست که اگر حرکتی را شما و حریفتان سه بار متوالی انجام دهید بازی پات و یا مساوی خواهد شد و من با علم به این قانون به تساوی نیز راضی بودم. اما قهرمان به چیزی جز برد راضی نبود. حرکت اول و دوم را تکرار میکرد ولی تن به حرکت سوم نمی داد و مجبور به دادن موقعیت بهتری به من می شد. این کار را آنقدر تکرار کرد که سرباز من به وزیر تبدیل شد و من کاملا از او پیش افتادم. وقتی بال را نگاه کردم تمامی داوران و مسئولین فدراسیون بالای میز ما جمع شده بودند و بازی قهرمان را با شطرنج بازی گمنام تماشا می کردند. در نهایت قهرمان باخت چون حاضر به مساوی نبود و گویی با مساوی چیزی از دست می داد. من بردم چون چیزی برای از دست دادن نداشتم، چون قدرت ریسک پذیری را در خود زنده کرده بودم.
خاطره ای از دوست عزیزمان آقای مثیم سیف الهی از تهران
منبع تصویر:blog
هر پنجشنبه، یکی از خاطرات ارسالی توسط بازدیدکنندگان منتشر خواهد شد، برای مطالعه سایر خاطره ها به صفحه “لیست خاطره های مثبت” و جهت ارسال خاطره خود به صفحه “ارسال خاطره” مراجعه فرمایید.
دریافت افزونه
واقعا واسم جالب بود……چرا گاهی روانشناس ها معتقدند به هر چی فکر کنی همون میشه….شما اول به باخت فکر میکردید اما بردید…..و این واقعا خلاف تفکرات شما بود
من بیشتر اوقات به اون چیزی که یقین دارم نمیرسم درست مثل شما
گاهی غرور چیزهایی که داریم باعث می شه برای به دست آوردن چیزهای دیگه خوب نجنگیم! فکر می کنم یکی از دلایلی که بچه های فقیر در زمینه ی تحصیلی خیلی بهتر از بچه های مرفه عمل می کنند و موفق تر هستند هم همینه قدر فرصت هاشون رو بهتر می دونند و براش می جنگند.