جی۵ لاین:این داستان در مورد یک پسر خردسال است که به علت ابتلا به سرطان در سه سالگی بینایی خود را از دست داد. این پسر” بن آندروود” نام داشت.همه ی ما می دانیم که از دست دادن بینایی سبب مختل شدن بسیاری از آرزوها ،اهداف،فعالیت ها و … می شود. اما در مورد بن مسایل قدری متفاوت بود. او چند سال پیش توانست از فن آوری “اکولوکیشن” استفاده کند یا بهتر بگویم آن را شبیه سازی کند.این همان روشی است که خفاش ها و دلفین ها برای شناسایی محیط اطراف خود از ان استفاده می کنند. یا به عبارت دیگر، به این شکل می بینند. به زودی مشخص شد که مهارت بن از حد انتظار فراتر رفته است، تا جایی پیش رفت که دانشمندان از توجیه علمی آن درمانده شدند. او با تولید چند صدای ساده با دهان خود و با توجه به انعکاس آن می توانست مانند هر کودک دیگر، کارهای روزمره ی خود را انجام دهد. بن اسکیت می کرد. با بچه های محل کیک بال بازی می کرد و حتی یکبار ، برادر خود را از ماری که در حال حمله به او بود، آگاه ساخت و جانش را نجات داد. بن حتی می توانست تفاوت یک اتومبیل سواری پارک شده در کنار خیابان را با یک کامیون بیان کند و همه ی اینها را فقط با صدایی که با دهان خود تولید می کرد انجام می داد!او توانایی شگفت انگیزی داشت چون توانست یک ضعف جسمی را تبدیل به منعی برای خلاقیت کند.سپس مهارت خود را تقویت کرد و ان را به نقطه ی قوت خود تبدیل نمود. فرق بن با انسان های معمولی این است که او راکد و منفعل نیست و وقتی بینایی خود را از دست داد، حاضر به قبول زندگی در شرایطی پایین تر از مطلوب خود نشد. در عوض حقایق را قبول کرد و در جهت تقویت داشته های خود گام برداشت.
برگرفته از کتاب : به دنیا آمده ایم تا خوشبخت شویم/سعید گل محمدی/انتشارات نسل نو اندیش
خردسال
منبع تصویر:blog
هر پنجشنبه، یکی از خاطرات ارسالی توسط بازدیدکنندگان منتشر خواهد شد، برای مطالعه سایر خاطره ها به صفحه “لیست خاطره های مثبت” و جهت ارسال خاطره خود به صفحه “ارسال خاطره” مراجعه فرمایید
دریافت افزونه
همه چی برمیگرده به طرز تفکر و نگرشه خودمون به زندگی این که با چه رویکردی به زندگیمون نگاه میکنیم
مثلا من گاهی تو زندگی خودم با بوته های خارمواجه شدم اما بجای تمرکز روی جراحتی که شاید برام ایجاد شه
به اون گل صورتی ریزه میزه نگاه کردم که چه مسالمت آمیز و قشنگ داره زندگیشو میکنه نا امید نمیشه و حتی
جذابیت و هیجان بیشتری رو القا میکنه
:rose:
واقعاً با تلاش کردن(البته نوع درستش) آدم به همه جا میرسه، چون خودم تجربه اش رو کرده ام،و تونستم معدلم رو نسبت به پارسال 2نمره افزایش بدم.همچنین خیلی از اتفاقات سطحی و زودگذر رو نادیده گرفتم، مثل همین پسر بچه.(البته من فیلمی در مورد یه پسر بچه هم دیدم،که شرایطش شبیه همین فرد بوده ، شاید یکی باشن!)
سلام. اول در مورد عنوان این داستن بگم که آرایه ی پارادوکس داره! 😀
دوم باید سریع برم که داره رعدو برق میزنه 😀 . خداحافظ