جی5 لاین: هرگز آن روز را که مادرم مجبورم کرد به جشن تولد دوستم بروم، فراموش نمی کنم. من در کلاس سوم خانم بلاک در
ویرچیتای تگزاس بودم و آن روز دعوتنامه فقیرانه ای را که با دست نوشته شده بود، به خانه بردم و گفتم: «من به این
جشن تولد نمی روم. او تازه به مدرسه ما آمده است. اسمش روت است. برنیس و پت هم نمی روند. او تمام بچه های
کلاس را دعوت کرده است!»
مادرم دعوتنامه را نگاه کرد و سخت اندوهگین شد. بعد گفت: «تو باید بروی. من همین فردا یک هدیه برای دوستت می
خرم.»
باورم نمی شد. مادرم هیچ وقت مرا مجبور نمی کرد به مهمانی بروم و ترجیح می دادم بمیرم، اما به آن مهمانی نروم.
اما بی تابی من بی فایده بود.
روز شنبه مادرم مرا از خواب بیدار کرد و وادارم کرد آئینه صورتی مروارید نشانی را که خریده بود، کادو کنم و راه
بیفتم. بعد مرا با ماشین سفیدش به خانه روت برد و آن جا پیاده ام کرد.
از پله های قدیمی خانه بالا می رفتم، دلم گرفت. خوشبختانه وضع خانه به بدی پله هایش نبود. دست کم روی مبل های
کهنه شان ملافه های سفید انداخته بودند. بزرگترین کیکی را که در عمرم دیده بودم، روی میز قرار داشت و روی آن
نه شمع گذاشته بودند. ۳۶ لیوان یک بار مصرف پر از شربت کنار میز قرار داشت. روی تک تک آن ها اسم بچه های
کلاس نوشته شده بود. با خود گفتم خدا را شکر که دست کم وقتی بچه ها می آیند، اوضاع خیلی بد نیست. از روت
پرسیدم: «مادرت کجاست؟» به کف اتاق نگریست و گفت: «بیمار است.»
_ «پدرت کجاست؟»
_ «رفته.»
جز صدای سرفه های خشکی که از اتاق بغلی می آمد، هیچ صدایی سکوت آن جا را نمی شکست. ناگهان از فکری که
در ذهنم نقش بست، وحشت کردم: «هیچ کس به مهمانی روت نمی آید.» من چطور می توانستم از آنجا بیرون بروم؟
اندوهگین و ناراحت بودم که صدای هق هق گریه ای را شنیدم. سرم را بلند کردم و دیدم روت دارد گریه می کند. دل
کودکانه ام از حس همدردی نسبت به روت و خشم نسبت به ۳۵ نفر دیگر کلاس لبریز شد و در دل فریاد زدم:
«کی به آن ها احتیاج دارد؟»
دو نفری با هم بهترین جشن تولد را برگزار کردیم. کبریت پیدا نکردیم.برای آن که مادر روت را اذیت نکنیم، وانمود
کردیم که شمع ها روشن هستند. روت در دل آرزویی کرد و شمع ها را مثلا فوت کرد!
خیلی زود ظهر شد و مادرم دنبالم آمد. من دائم از روت تشکر می کردم، سوار ماشین مادرم شدم و راه افتادیم. من با
خوشحالی گفتم: «مامان نمی دانی چه بازی هایی کردیم. روت بیشتر بازی ها را برد، اما چون خوب نیست که مهمان
برنده نشود، جایزه ها را با هم تقسیم کردیم. روت آئینه ای که خریدی، خیلی دوست داشت. نمی دانم چطور تا فردا
صبح صبر کنم، باید به همه بگویم که چه مهمانی خوبی را از دست داده اند!»
مادرم ماشین را متوقف کرد و مرا محکم در آغوش گرفت. با چشمانی پر از اشک گفت: « من به تو افتخار می کنم.»
آن روز بود که فهمیدم حتی حضور یک نفر هم تأثیر دارد. من بر جشن تولد نه سالگی روت تأثیر گذاشتم و مادرم بر
زندگی من اثر گذاشت.
منبع اصلی: 80داستان برای عشق به زندگی/جک کنفیلد-مارک ویکتور هنسن/ترجمه ندا شاد نظر/نشر عقیل
منبع تصویر: Shutter Stock
انتشار: ا.قربانی
هر روز، ساعت ۷ صبح یک داستان مثبت در جی۵ لاین منتشر خواهد شد، اگر می خواهید روزی یک داستان انرژی بخش به ایمیل شما ارسال شود، صفحه “فیدبرنر” را مطالعه فرمایید. همچنین برای دیدن سایر داستان ها به صفحه لیست داستان های مثبت مراجعه کنید.
دریافت افزونه
وقتی این داستانو میخونیم با خودمون میگیم چه بچه های بی رحمی. چطور تونستن دل پسرک رو بشکونن. اما از این موضوع غافلیم که خیلی وقتها خودمون از اونها سنگدل تر میشیم و ممکنه کارایی بکنیم که دل شخص یا اشخاص زیادی رو بدون اینکه بخوایم بشکنیم. چقدر خوبه از تاثیری که این داستانها بر قلبمون میذاره استفاده کنیم و همیشه مراقب اعمال خودمون باشیم تا ناخواسته هم کسی رو غمگین نکنیم.
واقعا اینطوره
هستن آدمایی که فقط با پول دار ها حال میکنن ولی من با اون بچه هایی حال میکنم که دل بزرگی دارن چون با معرفت ترند
آفرین به این مادر مهربان وبا فکر که دل کودکی را شاد کرد
🙂 داستان جالبی بود و قبول دارم حتی حضور یک نفر هم تاثیر داره.این چیزیه که خودم هم چندین بار تجربه کردم تو زندگیم.
به نظرم خیلی از اخلاق ها و رفتار های اشتباهی که داریم ریشه اش تو خونواده است . اگه به بچه ها آموزش درست داده بشه جامعه مون خیلی بهتر از اینا میشه 🙂