جی۵ لاین: تو درمانگاه نشسته بودم و منتظر بودم تا نوبتم بشه و پذیرش اسمم رو بگه.یه خانومی از در روبه روی من وارد شد و اومد رو ردیف صندلی های پشت سرم نشست.چهره اش آشنا بود ولی حوصله ی فکر کردن نداشتم.
فشارم پایین بود و یه کمی سرم گیج می رفت بالاخره نوبتم شد و داخل مطب رفتم و آقای دکتر یک سرم جانانه با کلی قرص و شربت واسه سرماخوردگیم نوشت و اومدم بیرون.
می خواستم از درمانگاه خارج شم تا پذیرش صدا زد:خانم شاملو
بعد هم همان خانمی که به نظر آشنا بود بلند شد و سمت مطب رفت.
اینجا بود که یه جرقه ته مغزم خورد.خانم شاملو…مدیر دبستان نوبهار …سال 75-76
فشارم پایین بود و واقعا توان ایستادن نداشتم باید هرچه زودتر سرم و داروها رو میگرفتم،ولی منتظر موندم تا از مطب بیرون بیاد.
خیلی با ذوق زدگی رفتم پیشش و گفتم :خانم شاملو،من شما رو میشناسم،من شاگرد دبستانی بودم که شما مدیر آن بودید!
لبخندی زد و گفت:…عزیزم ،از دیدنت خیلی خوشحالم…
_مطمئنا منو به خاطر نداشت و این جمله رو برای “من نوعی” بکار برد.
ولی جوری با محبت و گرمی با من صحبت کرد که به کل فشار پایینم رو فراموش کردم.
چند لحظه گذشت و بهم گفت:
_من خیلی ها رو می بینم که مطمئنم جزو شاگردای مدرسه ام بودن و منو میشناسن ولی بی تفاوت از کنارم رد میشن و سردی اون ها من رو هم دلسرد میکنه…
_نشون دادن معرفت و محبت الان خیلی کم شده…
همه ی حرف ها به کنار ولی این جمله شون تو ذهنم موند…
و خواستم اینجا مطرحش کنم که همیشه و تحت هر شرایط بزرگترهای خودمون رو یاد کنیم حتی اگه ما رو نمیشناسند،حتی اگه معرفی هم بکنیم باز هم نشناسند ،حتی اگه بداخلاق بودند.و خاطره ی تلخی ازشون داریم.
معلم،همسایه ی قدیمی،دوستای خیلی دور
یه سلام با یه لبخند دلی رو باز میکنه که گاهی هیچ چیز جایگزینش نمیشه!
خاطره ای از دوست خوبمون : الهه
ارسال شده از: البرز
منبع تصویر: Shutter Stock
هر پنجشنبه، یکی از خاطرات ارسالی توسط بازدیدکنندگان منتشر خواهد شد، برای مطالعه سایر خاطره ها به صفحه “لیست خاطره های مثبت” و جهت ارسال خاطره خود به صفحه “ارسال خاطره” مراجعه فرمایید!
دریافت افزونه
ولی سخته ها با حال بد و ناخوش بخوایم چاق سلامتی کنیم!!! 🙁