ولی حرفی از خانواده به میان نیاورد

جی5 لاین: دو هفته به عید بزرگ کریسمس مانده بود، مجبور شدم بخاطر درد کمر در بیمارستان بستری شده و مورد عمل جراحی قرار بگیرم. به هیچ وجه مایل به این کار نبودم ولی درد امانم را بریده بود. روزهای اول بستری شدنم نگران بچه ها مخصوصا آدام بودم چراکه او معلول بود، نکند به او خوش نگذرد؟ نکند دیگر بچه ها با او بازی نکنند!؟ همسرم به من این اطمینان را داد که همه چیز روبه راه خواهد بود.
دو روز بعد از آنکه مورد عمل جراحی قرار گرفتم تماما خواب بودم. روز سوم وقتی چشمانم را باز کردم اطرافم را به شدت زیبا دیدم. یکی سبد گل سرخ بسیار زیبا کنار پنجره بود که پدر و مادرم فرستاده بودند. کنار تختم نیز تاج گلی بزرگ از گلهای لیلیوم که همکارانم آورده بودند. روی دستشویی پر از گل های شقایق که کار همسرم بود، چند دسته گل گوچک دیگر از دوستان و آشنایان به همراه یک دسته کارت تبریک. به این فکر کردم که کریسمس در بیمارستان آنچنان هم که فکر می کردم بد نشده!
-باز هم گل! صدای پرستار در حالی که دسته گلی جدید در دستانش بود افکارم را برهم زد. -دیگه باید شما رو مرخص کنیم چون دیگه جا نیست! اتاق پر از گل شده!  جواب دادم:موافقم! سپس پرستار پرده کنار تختم را کنار زد و یک دسته کارت پستال دیگر به دستم داد.
در حالی که داشتم روی کارت پستال ها را می خواندم شنیدم که کسی گفت:آره، من این گل ها رو دوست دارم. رویم را برگرداندم. صدا متعلق به هم اتاقیم بود که روی تخت کناری بستری بود. زنی حدودا چهل ساله که دارای سندروم دان بود. او با حسرت و هیجان کودکانه ای به گل های من خیره شده بود. دوباره تکرار کرد:”آره، من این گل ها رو دوست دارم.” به او گفتم:”من سارا هستم! اسم شما چیه؟” جواب داد:”اسمم امیلیه، دکترا می خوان فردا پام رو عمل کنن.”
من و امیلی تا وقت شام با هم صحبت کردیم. او از خانه ای که در آن زندگی می کرد تعریف کرد ولی حرفی از خانواده به میان نیاورد من هم سوالی نپرسیدم. او هر چند دقیقه یک بار به عمل جراحی فردایش اشاره می کرد و می گفت: دکترا می خوان پام رو درست کنن.
عصر آن روز من چند ملاقاتی داشتم که پسرم آدام هم یکی از آنها بود. امیلی با همه آنها با خوش رویی گپ می زد و از گل های من تعریف می کرد. در طول مدتی که آنها بیمارستان بودند امیلی چشم از آدام بر نمی داشت و با شور و شعف خاصی به او می نگریست. بعد از ساعت ملاقات او مثل دفعه پیش که در مورد گل ها صحبت می کرد گفت:آره، من آدام رو دوست دارم.
صبح روز بعد امیلی برای جراحی رفت و پرستار هم به کمک من شتافت تا کمی در راهرو قدم بزنم. از اینکه دوباره روی پاهای خود می ایستادم لذت بردم. وقتی به اتاق برگشتم با دیدن تناقض موجود در آن یکه خوردم. طرف تخت من پر از دسته گل و کارت تبریک بود ولی طرف امیلی خالی خالی. کسی برای او چیزی نفرستاده بود و حتی هیچکس هم به دیدنش نیامده بود! نکند سرنوشت آدام هم این چنین باشد!؟ این فکر را به سرعت از خود دور کردم. سپس تصمیم گرفتم خودم چیزی به او بدهم. به سمت گل های کنار تخت رفتم اما با خود فکر کردم این گل ها برای روی میز ناهارخوری چقدر مناسبند. سبد گل کنار پنجره چی؟ نه آنها را پدر و مادرم آورده بودند و نباید به کسی می دادم. گل های روی دستشوی؟ آنها را می توانم کنار در ورودی خانه بگذارم. کات پستال ها هم که مخصوص خودم هستند و یادگاری دوستان…. توجیه پشت توجیه بود که به ذهنم می رسید. دوباره روی تختم رفتم و با این فکر که فردا بعد از باز شدن مغازه گل فروشی بیمارستان چیزی برای امیلی خواهم خرید خود را تسکین دادم.
موقعی که امیلی از عمل جراحی برگشت پیش آهنگی یک حلقه گل کوچک که با ربان قرمز تزیین شده بود برایش آورد و بالای تخت آویزان کرد. عصر آن روز من ملاقاتی داشتم. علی رغم آنکه امیلی تازه از عمل جراحی برگشته بود با تک تک آنها احوالپرسی کرد و مغرورانه حلقه گل بالای تختش را به آنها نشان می داد.
صبح فردا پس از خوردن صبحانه پرستاری آمد و به امیلی گفت که شما مرخصید. از اینکه او می توانست به خانه برود بسیار خوشنود بودم اما از اینکه می دانستم گلفروشی بیمارستان تا دو ساعت دیگر باز نخواهد شد و من نتوانسته بودم به او هدیه ای بدهم احساس گناه می کردم. آیا می توانستم از یکی از دسته گل های خود دل بکنم؟
پرستار صندلی چرخدار را کنار امیلی قرار داد و او وسایل خود را که چندان هم زیاد نبود به سرعت جمع کرد. به او گفتم:”از آشنایی با شما خیلی خوشحال شدم امیلی!” او با لبخندی جواب من را داد. سپس حلقه گل خود را از بالای تخت برداشت و روی صندلی چرخدار نشست. وقتی هر دو به راه افتادند امیلی به پرستار گفت:”صبر کن!” از روی صندلی لنگ لنگان بلند شد و به آهستگی به سمت من آمد. دستش را دراز کرد و حلقه گلش را در دامن من گذاشت و گفت:”عیدتون مبارک ، شما بانویی زیبایی هستید.” سپس مرا به آغوش کشید. به آرامی گفتم:”متشکرم!” تا وقتی که از در خارج می شد من نتوانستم حرف دیگری به زبان بیاورم. با چشمانی پر از اشک به حلقه گلی که در دامنم بود نگاه کردم. سپس با خود اندیشیدم که این تنها هدیه امیلی بود و او آن را هم به من هدیه داد. دوباره به اطراف نگاه کردم و فهمیدم او از من دارا تر است!

جی5 لاین . کام
منبع اصلی: کتاب سوپ جوجه مخصوص روح – جک کنفیلد
منبع تصویر: blogspot
بازنویسی: حوریه جعفری
بازنگری و انتشار: حمید توکلی کرمانی

• هر دو پیچک در ابتدا شبیه هم بودند.

هر روز، ساعت ۷ صبح یک داستان مثبت در جی۵ لاین منتشرخواهد شد، اگر می خواهید روزی یک داستان انرژی بخش به ایمیل شما ارسال شود، صفحه “راهنمای فیدبرنر” را مطالعه فرمایید!