بیست سال بعد

دارم فک میکنم برنامه ریزی کنم …
😛

هدفمند بودن زندگي، در واقع برنامه ريزي كردن براي تك تك ثانيه هايي ست ، كه با درست استفاده كردن همين ثانيه هاي به ظاهر كم اهميت به چنان موفقيتي ميتوان رسيد كه در ادراك ما نميگنجد!
در واقع تفاوت درهمين درست استفاده كردن زمان ، برانامه داشتن براي آينده و هدفمند بودن است …و همين جاست كه شخصي به موفقيت دست ميابد و شخصي در گير و دار كلاف سردرگم زندگيش تنها عمر را سپري ميكند…
بايد كه باورمان را بارور كنيم و با برنامه ريزي درست به موفقيت در معناي واقعي آن دست يابيم.

سه سال دوره راهنمایی رو با هدف گذاری و برنامه ریزی دقیقی گذروندم که هنوز نتونستم اون نظم و ترتیب و موفقیت در کارها رو تکرار کنم.
به تجربه متوجه شدم که اغلب انسانها ذاتا تمایلی به برنامه ریزی بلند مدت ندارند ولی اگه مدتی کارها رو طبق برنامه ریزی و نظم و روال مشخصی انجام بدن،دیگه انجام کارها طبق برنامه ریزی براشون لذت بخش هم میشه.

زندگی بدون هدف و برنامه ریزی نتیجه ی جالب توجهی هم نداره. اگه اهداف و برنامه ها مکتوب بشن احتمال اینکه واسه عملی شدنشون بیشتر تلاش کنیم بیشتره. 🙂

زندگی با هدف را چنین تصور می کنم که شبی تاریک را فانوس بدست طی می کنم و ایمان دارم که به مقصد می رسم و در دلم می گویم فراز و نشیب های راه را با ایمان پشت سر می گذارم .من می توانم به مقصد برسم .انگیزه ام قوی است .