خانه سالمندان

جی۵ لاین:مجبور بود خانه اش را ترک کند. پس از چند ساعت انتظار در سرسرای خانه سالمندان، به او گفته شد که اتاقش حاضر است. پیرمرد لبخندی بر لب آورد. همین طور که عصازنان به طرف آسانسور می رفت، به او توضیح دادم که اتاقش خیلی کوچک استو به جای پرده، روی پنجره هایش کاغذ چسبانده شده است. پیرمرد درست مثل بچه ای که اسباب بازی تازه ای تازه ای به او داده باشند، با شور و اشتیاق فراوان گفت:” خیلی دوستش دارم.” به او گفتم: ولی شما که هنوز اتاق تان را ندیده اید! چند لحظه صبر کنید الان می رسیم. او گفت: به ددیدن و یا ندیدن ربطی ندارد! شادی چیزی است که من از پیش انتخاب کرده ام. این اتاق را دوست داشته باشم یا نداشته باشم، به مبلمان و دکور و… بستگی ندارد؛ بلکه به این بستگی دارد که تصمیم بگیرم چگونه به آن نگاه کنم. من پیش خودم تصمیم گرفته ام که اتاق را دوست داشته باشم. این تصمیمی است که هر روز صبح، زمانیکه از خواب بیدار می شوم می گیرم. من دو کار می توانم بکنم: یکی این که تمام روز را در رختخواب بمانم و مشکلات قسمتهای مختلف بدنم را که دیگر خوب کار نمی کند بشمارم، یا اینکه برخیزم و به خاطر آن قسمتهایی که هنوز درستکار می کنند شکر گزار باشم.