امید را در دل زنده نگه می داشت

جی5 لاین: هفته های او مهر بود. سال اول دانشگاه بودم. استادی داشتیم که از همان روزهای اول کلی تمرین به ما داده بود و خیلی از ما کار می کشید. تازه مدرک دکترایش را گرفته بود و به ایران آمده بود. نمی دانم چرا از همان روزهای اول توجهم را به خود جلب کرده بود! رفتار و منشش با بقیه فرق داشت. حرف همه دانشجوها را باور می کرد، گویی معنی دروغ را نفهمیده بود. برخلاف سایر استادان دانشگاهمان، به همه دانشجویان احترام می گذاشت. به خوبی و با جدیت درس می داد. شیوه تدریسش طوری بود که همیشه سر کلاسش فکر می کردم در بهترین دانشگاه دنیا هستم. اعتماد به نفس همه ما را زیاد کرده بود. گفتارش و رفتارش امید را در دل زنده نگه می داشت.

اولین باری که قرار بود جواب تمرینها را به او تحویل دهیم، خوب به یاد دارم که تقریبا همه بچه ها جوابها را در چندین برگه نوشته بودند و بدون آنکه آنها را به هم متصل کنند، روی همدیگر گذاشتند و به استاد تحویل دادند.

جلسه بعد استاد به ما گفت: ” هدیه ای برای شما گرفته ام که البته از طرف خودم است نه از طرف گروه. لطفا این هدیه را رسم نکنید. به اتاقم بیایید و تحویل بگیرید.”

همه کنجکاو شده بودیم. یک هدیه از طرف استاد!!

بعد از کلاس، به اتاقش رفتم. اسمم را در برگه ای که آنجا بود نوشتم. بسته ای به من داد. تشکر کردم و از اتاق بیرون آمدم. یک منگنه بود! فکرم تا چند دقیقه اصلا کار نمی کرد. چرا منگنه؟!

به یاد جلسه قبل افتادم و آن تمرین های به هم ریخته و نامتصلمان.

از همان روز تصمیم گرفتم من نیز رفتارهای خوب استادم را داشته باشم.

کاش به جای این همه ناظم و نمره انضباط، از همان اول ابتدایی نظم را این گونه آموزش دهیم.

کاش همه چیز را اینگونه آموزش دهیم.

درس معلم ار بود زمزمه محبتی              جمعه به مکتب آورد طفل گریز پای را

هر پنجشنبه، یکی از خاطرات ارسالی توسط بازدیدکنندگان منتشر خواهد شد، برای مطالعه سایر خاطره ها به صفحه “لیست خاطره های مثبت” و جهت ارسال خاطره خود به صفحه “ارسال خاطره” مراجعه فرمایید!